26 april 1986. Persoonlijk herinner ik me die dag nog levendig.Het is mijn tiende verjaardag. Terwijl ikzelf in België een verjaardagsfeestje hielt, sloeg het noodlot toe in het jonge Sovjet-stadje Pripyat – 18 kilometer ten noordwesten van de stad Tsjernobyl (Chernobyl). 

In de nabijgelegen kerncentrale wordt een test met de koelinstallatie uitgevoerd, maar door een fout komt de hele reactor stil te liggen. Die nacht ontploft de reactor en bij de brand en explosie komen 31 mensen om het leven. In de dagen daarna komt de evacuatie maar moeizaam op gang. Het duurt meer dan een week om 135.000 mensen uit het gebied te halen en doordat het radioactieve materiaal door de wind naar het noorden en noordwesten wordt heeft de ramp ook zijn uitwerking op de rest van Europa. Het was het zwaarste ongeval met een kerncentrale in de geschiedenis waarbij grote hoeveelheden radioactieve stoffen vrijkwamen.

In de jaren die volgen gaat de omgeving rondom Pripyat en Tsjernobyl hermetisch op slot vanwege hoge radioactiviteit. De mensen zijn al jaren verdwenen, maar alle gebouwen staan nog overeind. De natuur heeft de afgelopen jaren vrij spel gehad, en van het vroegere arbeidersstadje is nog maar weinig over. Tot op heden zijn er in het gebied grote gevolgen voor de volksgezondheid.

EEN TOUR NAAR TSJERNOBYL

Tsjernobyl is 30 jaar na de ramp veilig te bezoeken via een georganiseerde excursie. Nu ik toch op rondreis was door Oekraïne wou ik dit zeker niet missen. De bus vertrok nabij het busstation van Kiev. Met enkele andere toeristen worden we naar de grens van de afgesloten zone gebracht. De rit duurde best een tijdje, maar onze chauffeur liet ons een documentaire over de kernramp zien. Hevig onder de indruk bereiken we het eerste controlepunt. Iedereen moet de bus uit en zijn paspoort laten zien. Wanneer dat in orde blijkt rijden we verder. We tuffen over een oude weg en om ons heen zien we niets. Slechts bomen en velden met metershoog gras en onkruid.

Niet veel later stoppen we bij een huis. Het blijkt een oude kinderopvang te zijn. Onze gids geeft iedereen een mondkapje en vertelt dat we nergens aan mogen zitten, vanwege het stralingsgevaar. We stappen een overwoekerde huisje binnen.De voormalige bewoners moesten hier hun grond verlaten en bezittingen achterlaten.

Wat verderop bezochten we een kinderziekenhuis. De onopgemaakte kinderbedjes staan schots en scheef. Dekentjes liggen rommelig op de matrasjes en overal liggen verlaten kinderspeeltjes. Het is overduidelijk dat de mensen halsoverkop zijn vertrokken. Poppen, teddyberen en speelgoed zie je overal terug, alleen de kinderen missen. Iedereen is doodstil en denkt na over wat hier 31 jaar geleden is gebeurd.

SPOOKSTAD PRIPYAT

Na een korte stop in Tsjernobyl, de stad waarnaar de kernramp is vernoemd, vertrekken we naar Pripyat. Het stadje dat het dichtst bij de kerncentrale stond.

Onder begeleiding lopen we door de straten. Straten waar overal bomen groeien. Waar je heel goed moet kijken om überhaupt een flatgebouw te kunnen onderscheiden. We bezoeken een oud ziekenhuis, waar de röntgenfoto’s op de grond liggen, patiëntendossiers rondslingeren en waar de flesjes met medicijnen nog gewoon in de vensterbank staan. Volgens de regels is het verboden om de gebouwen te betreden, maar volgens onze gids zijn er weinig bewakers in de buurt. Dus lopen we daarom door het mortuarium, door de wachtkamer en door de donkere verlaten gangen van het ziekenhuis. Het laat een zeer speciale indruk op ons na.

We gaan verder en schuifelen door sportscholen, schoolgebouwen en supermarkten. Af en toe stoppen we en houden we de stralingsmeter bij een voorwerp. Hoe sneller het ding piept, hoe meer het voorwerp is besmet.

Toch is de dosis laag en veilig genoeg om het gebied te bezoeken. Uit tests blijkt dat je meer straling oploopt als je in 3,5 uur van Brussel naar Kiev vliegt dan wanneer je een dag het gebied rond de reactor bezoekt.

Tussen de middag lunchen we in een oude kantine. Voordat we mogen eten moeten we eerst door een bodyscan om te kijken of we inmiddels groen uitslaan.

Gelukkig zijn we nog gezond en mogen we met een dienblaadje onze Sovjet-lunch ophalen. Tomatensoep met brood, gekookte aardappelen met stukje vlees en een beetje sla. Geen culinair feest, maar de ervaring is compleet.

SARCOFAAG

Als we onze buik vol hebben is het tijd voor een bezoekje aan de kernreactor. Met de bus rijden we naar de kerncentrale en bezoeken we de nieuwe sarcofaag die rondom de reactor is geplaatst. De geigerteller begint weer te piepen. Na de ramp in 1986 werd meteen een betonnen laag om de reactor heen gebouwd, maar daar zijn intussen veel scheuren in gekomen. Er ligt nog altijd radioactief materiaal binnen: experts schatten zo’n 200 ton verrijkt uranium.Er moest dringend een nieuwe beschermende sarcofaan gebouwd worden! De bouw van een nieuwe sarcofaag begon uiteindelijk 2010 en heeft ernstige vertraging opgelopen. In de tussentijd zijn delen van het gebouw ingestort door ouderdom of slechte reparatie na de ramp. De bouw gebeurde op enkele honderden meters van de reactor en is nadien via een rolsysteem en veel precisiewerk op zijn plaats geschoven. De huls heeft twee functies: het zwaar beschadigde gebouw beschermen tegen regen en wind en voorkomen dat het verder instort. Binnenin kan men beginnen met sloop- en opruimwerk. Straling die daarbij vrijkomt, dringt dan niet meer naar buiten, de kap moet dat tegenhouden.In november 2016 werd de nieuwe sarcofaag op zijn plek geschoven is. Hij is 150 meter lang, 257 meter breed en 105 meter hoog; een puur staaltje ingenieurskunst! De totale kosten voor het afschermen van de restanten van de centrale zouden naar schatting ongeveer 1,5 miljard euro zijn.

Bij het verlaten van de zone werden we onderworpen aan een stralingsmeting. De straling van het gebied rondom Tjsernobyl wordt continue door wetenschappers en experts in de gaten gehouden.

Er wonen officieel geen mensen meer binnen een straal van 30 km om Tjsernobyl. Het gebied is afgezet en wordt bewaakt door binnenlandse veiligheidstroepen en militairen. Alleen met toestemming van het Ministerie van Binnenlandse Zaken kan men, alleen onder begeleiding, het gebied bezoeken. Tjsernobyl is zeker geen attractiepark waar men bij de ingang een kaartje koopt. Het is een stukje geschiedenis, een zeer indrukwekkende en educatieve plek, waarvan jong en oud veel kunnen leren.

Wellicht zal Tsjernobyl nog lang een verlaten gebied zal blijven. De mensen willen niet terugkeren naar de steden die er liggen. Bovendien komt er over 100 jaar nog steeds straling uit de reactor, dus het probleem blijft.

Our Greek road trip was divided into four stages: Thessaloniki-Meteora-Delphi-Athens.

After our arrival on the airport of Thessaloniki in the north of Greece, we drove into the heart of the second biggest city of the country.

The first lesson I learned on this trip to Greece was the traffic. It was very hard to find a parking spot near our hostel.

Where on earth can I park? For Thessaloniki is indeed the city of the car. Traffic chokes the roads and there are parked cars everywhere.

If anywhere is remotely park able, there will be a car parked there and, out of necessity, cars are frequently double and triple parked.

Built near the sea Thessaloniki is a modern metropolis built near the sea. We were impressed by its history and its cosmopolitan character, which give it a special beauty and charm.

There are so many things to see but if I have to talk about one, it’s The White Tower, the hallmark of the city.

This tower dates from the XVI century and it’s about 35 meters high.

It was built as part of the city’s fortification and it has changed its name many times since its construction.

The next day we started the 500 Km drive from Thessaloniki to Athens. We have spent 2 days in the area of Meteora.

The monasteries of Meteora are perched on the tops of beautiful and improbable rock formations.

There are a number of walking routes which can be used to get from one monastery to the other,

but the car gave us a little more freedom and access to better viewpoints.

After spending the day at Meteora, we then drove on to Delphi.

Delphi is said to be the centre of the world. When we visited the site, we found some almost ruined temples and an interesting museum.

Even I ‘am not really in connection with the Greek history and culture I was touched by the site of Delphi.

The town is a small place you wouldn’t have guessed this was considered the center of the world by the ancient Greeks.

Then we get to the archaeological site and I see the grandeur that once existed in this area.

The remaining ruins of Delphi were very impressive, such craftsmanship and detail. And the view from the site was extraordinary.

I would definitely recommend that everyone visiting Greece try to make it to Delphi it is a unique experience.

The Greek road trip took us the next day to the Capital of Greece, our final destination: Athens.

For long time it was on my list of places to see and If you haven’t had the chance to visit Athens, I would encourage you to do so.

There are plenty of things to do in Athens, but I would start with a visit to the Acropolis–a city on a hill that is inaccessible from all sides except the west where the entrance is located.

On the Acropolis are the remains of several buildings of historical and architectural importance, most notably the Parthenon.

This huge temple dedicated to Athena, the beloved goddess of the Athenians, constructed entirely out of marble.

What many scholars described as nothing less than the symbol of Western Civilization.

We did a free walking tour in Athens and our guide was amazing.

We’ve learned about the city that has over 3000 years of history.

My friend Fabrice and I discovered all the facts, myths and secrets of the city’s hidden gems.

Despite the economical problems Greece has been through the past years, I think it’s tourism is looking good.

Greece is an inspiring, beautiful country and the food is nice.

Our roadtrip across the mainland of Greece was a pleasant introduction to this small country with a huge history!