Ik had een lang overland Traject voor de boeg , Startend in het vrij onbekende Azerbeidzjan ,waar ik niet koos voor de hoofdroutes maar wel de kleine moeilijkere wegen om zo diep tot in de bergen door te dringen langs de Russische grens. De natuurpracht van Georgië en de geschiedenis van Armenië zouden het Kaukasus –avontuur volledig maken. Dit alles wil ik afsluiten met een grote rondreis door Iran, de laatste bestemming van The Road Ahead!

Azerbeidzjan is bij ons vrij onbekend. Enkel toen het land in 2011 het Eurovisiesongfestival won stond het even terug in de belangstelling. Azerbeidzjan is het grootste en dichtst bevolkte land in de Kaukasus. Na een roerig begin van de onafhankelijkheid in de vroege jaren negentig, gekenmerkt door de oorlog met Armenië om Nagorno-Karabach, is hier ook de rust enigszins weergekeerd. Azerbeidzjan is Islamitisch en grenst aan de Kaspische Zee in het oosten, Iran in het zuiden, Armenië in het westen, Georgië in het noordwesten en Rusland in het noorden. Door zijn ligging tussen de Kaspische Zee en de Kaukasus is het land door de eeuwen heen van groot strategisch belang geweest. Azerbeidzjan is geen luxe reisland als je je buiten Baku begeeft. Maar het is een puur land met aardige mensen, onontdekte gebieden, een grote historie en interessante plekken. De avonturier komt hier zeker aan zijn trekken.
Mijn reis begint in Baku de hoofdstad van Azerbeidzjan . Alle financiële middelen van het land worden gepompt in deze grote oliestad. Dit belangrijk intellectueel,wetenschappelijk en cultureel centrum is gelegen op het schiereiland Abseron aan de Kaspische zee.

Vanaf het eind van vorige eeuw is de hoofdstad van Azerbeidzjan uitgegroeid van een kleine vissershaven tot een belangrijk centrum van de petroleumindustrie. Hierdoor is de plaats als een paddenstoel uit de grond verrezen en groeit Baku gestadig voort.
De geschiedenis leert ons dat de stad altijd al een belangrijke rol heeft gespeeld als aanloophaven voor vrachtvervoer tussen Europa en Azië. Maar de echte doorbraak kwam er wanneer de olie exploitatie van de grond kwam met Frans en Brits kapitaal. De olie-industrie die een lawine van immigranten uit omringende landen aantrok, bracht een stormachtige wildgroei op gang.
Sinds de Oktoberrevolutie van 1917 kwam onder het Sovjetbewind een planmatige ontwikkeling op gang . Na de onafhankelijkheid van 1991 bloeide de stad weer op als centrum voor de olie-industrie, iets dat duidelijk zichtbaar is. In de loop van deze eeuw heeft Baku veel grote veranderingen ondergaan en tegenwoordig is het een moderne, dynamische stad.
De boulevard strekt zich over een aantal kilometers uit op een kuststrook.Het is er aangenaam vertoeven en is volledig opgefleurd met uit de hele wereld geïmporteerde bomen: kleurrijke bloemen en pittoreske fonteinen. Er veel winkels,eet&drinkgelegenheden.
Het historische centrum van de stad wordt soms aangeduid als “het Akropolis van Bakoe”. Deze titel ontving het voor zijn onschatbare architectonische monumenten. Dit is het meest oriëntaalse deel van de stad. Helemaal gerenoveerd, maar zeker de moeite waard om door de steegjes van de ommuurde oude stad te dwalen.
Baku was in de 12de eeuw ,één van de belangrijkste steden in de Shirvan Shahs- Staat. Na een hevige aardbeving werd het paleis volledig herbouwd in de hoofdstad.
Dit historische paleis, de maagdentoren en de stadsmuren van zijn op de Werelderfgoedlijst van UNESCO geplaatst

Azerbeidzjan betekent ‘Land van Vuur’. De blikvanger van Baku zijn de drie ontworpen gebouwen die drie eeuwige vlammen moeten voorstellen en die de skyline dominant bepalen. Het land is trots op “The Flaming towers” Het ‘visitekaartje’ van de stad. Ook ’s avonds zijn ze prachtig wanneer die in wisselende kleuren worden verlicht . Een prachtig gezicht;- ‘kosten noch moeite’ -zijn bespaard om een “ Bright Lights, Big City –gevoel” aan deze stad te geven.
Alvorens we de Kaukasus intrekken maken we een ommetje naar de beroemde mudvulcanos van Qobustan.Mooi zijn ze niet, maar wel heel erg bijzonder. Deze bobbelige modderbergen zijn overal ter wereld te vinden, maar met 300 van de 700 exemplaren mag Azerbeidzjan zich toch wel hét land van de moddervulkanen noemen. Ze kunnen net als gewone vulkanen spuiten; hier komt echter geen lava uit, maar een combinatie van gassen en heel veel modder. Dat de moddervulkanen vooral in die regio voorkomen is geen verrassing: dit zijn namelijk vooral ook zichtbare tekenen van olie en gas onder de grond. In zowel Azerbeidzjan als in de rest van het Kaspische Zeegebied komen die veel voor.

Alle inkomsten van het land worden geïnvesteerd in de hoofdstad. Eens weg uit Baku kom je terecht in een andere wereld. Met de nodige zin voor avontuur en ‘het onbekende’ beginnen we aan de echte tocht naar het hart van de Kaukasus. Openbaar vervoer blijkt niet eenvoudig, en na wat zoeken en onderhandelen;met de lastige taalbarrière- vinden we een chauffeur. Die man was akkoord met onze gekozen route. We zijn klaar voor een uitdagende rit!
De Kaukasus –regio in Azerbeidzjan is erg dunbevolkt. We komen door een stukje ongerepte natuur . Net als de Himalaya is het een jong gebergte van 25 miljoen jaar oud. Het strekt zich uit over circa 1200 kilometer. De Elbrus met zijn 5642 meter is de hoogste top die zich volledig op Russisch grondgebied bevindt. Die drie bergketens In Azerbeidzjan zijn de Grote en Kleine Kaukasus, en het Talysh-gebergte. Samen vormen ze ongeveer 40% van het land.
Dit is een nog onontdekte parel in de wereld. Enkel tijdens de zomermaanden is dit gebied bereisbaar. Alles is hier tijdens de lange strenge winter grotendeels ondergesneeuwd. Maar tijdens de korte zomer kunnen de temperaturen oplopen zodat ook ons oudbollige voertuig het hier niet gemakkelijk had. Gelukkig hebben we tijd en kunnen we genieten van de imposante natuur.
Na dit spectaculaire traject ,onderdeel,mijn “the road ahead”-avontuur , kwamen we aan in het kleine idyllische Xinaliq. Het is het meest afgelegen dorpje in Azerbeidzjan en één van de hoogst gelegen bergdorpen in de Kaukasus. Door de geïsoleerde ligging komen hier bijna nooit toeristen . Hotels of hostels zijn er niet,waardoor het zoeken was naar een plek om te overnachten. Na lang rondvragen kunnen we terecht in een huis.
Xinaliq telt zo’n goede 1000 inwoners en zeker nu tijdens de zomer is er flink wat bedrijvigheid aan de gang. Het hooi wordt van het land gehaald.
Na ons verblijf in het afgelegen Xinaliq, trekken we nog verder noordwaarts, richting Russische grens.Na enkele uren schudden en beven bereiken we opnieuw een asfaltweg, hier bemerken we bedrijvigheid op een originele manier.

Lahic is een klein bergdorpje op 1200m hoogte. Het ligt midden in de bergen van de Kleine Kaukasus en is omgeven door een oase van groen. Dit pittoreske plaatsje is al eeuwenlang een centrum van Azeri –ambachten. De vriendelijke bewoners die ooit uit Perzië hierheen zijn gekomen, spreken nog steeds Tat, een oud Perzisch dialect.
Lahic is bekend van de kopersmeders. In de hoofdstraat zijn er tal van winkeltjes en werkateliers waaruit het geluid van ‘geklop en getik’ naar buiten komt. Ze graveren verschillende motieven in potten, bekers en schalen.
Het is een heerlijk dorpje om te slenteren door de vele kasseistraatjes en te genieten van de mooie omgeving.
Piti is lokale specialiteit.Schapenvlees wordt samen gekookt met groenten zoals tomaten, aardappelen en erwten. Dit heerlijke gerecht wordt geserveerd met zacht en dun brood; lavash genoemd.¬
De Stad SEKHI ligt hoog in het noorden van Azerbeidjaan. De vroegste sporen van bewoning dateren van meer dan 2700 jaar geleden.
De karavanserai van Sekhi is mooi gerestaureerd. Vroeger diende dit als een soort herberg waar mens en lastdier konden rusten en bekomen van de dagreis. Het werden knooppunten op de handelsroutes, zoals de zijderoute, waarlangs goederen en informatie stroomden.
Binnen de oude stadsmuren pronkt het 18de eeuwse paleis van de toenmalige Khan van de Sheki regio. Het paleis is niet zo groot maar heeft een prachtige versierde voorgevel en heel mooie glasramen met fijn houtwerk . Binnen het paleis geven deze glasramen door het binnenkomend zonlicht een prachtig kleurenspel. Jammer genoeg mogen daar geen foto’s gemaakt worden.
Vanuit Sehki willen we doorreizen naar de grens met Georgië. We kopen een kaartje en wringen ons in een vol minibusje.Het is er oncomfortabel door de grote hitte. Moe maar tevreden bereiken we de grenspost. Een nieuw land met spannende avonturen ligt voor ons.Maar graag blik ik met plezier terug op een geslaagde trip door het onbekende Azerbeidzjan . De reis was een uitdaging maar de vriendelijke bevolking en de prachtige landschappen zullen als onuitwisbare herinneringen bijblijven!