Ik volg de ZIJDEROUTE gelegen in Centraal Azië.

Centraal Azie is een verzameling van allemaal `STAN-landen`(Kazachstan-Tadjikistan-Afghanistan
Turkmenistan,Kyrgistan en Uzbekistan) Om in Pakistan te geraken moesten we door de laatste twee komen.
Deze landen liggen langs de Zijderoute dat beelden oproept van kamelen,barzaars en prachtige landschappen. We waren klaar
om een stukje in de voetsporen van Marco Polo te treden. Deze legendarische handelsroute verbindt het verre Oosten met Europa.
Marco Polo startte de handel met China en vervolgens werd eeuwenlang niet alleen zijde maar ook porselein, spiegels en specerijen
vanuit Azië naar Europa verhandeld.De Zijderoute is 8000km lang maar in de loop der tijd ontstonden verschillende trajecten,waarvan
wij KHIVA-KASGHAR zullen bereizen.   OEZBEKISTAN  Net zoals Kyrgistan (Kirgizie) is Oezbekistan een voormalige Sovjet Republiek en vormt het,het hart van Centraal Azië.
Doodmoe waren we bij onze aankomst in de hoofdstad Tashkent. Daarom besluiten we deze rustige stad op het einde van onze rondreis
te bezoeken. Voor het diner `s avonds gingen we in kleermakers`zit aanschuiven op een soort bed mat daarop een lage tafel.
We maakten kennis met allemaal nieuwe gerechten.Vooral de ronde platte broden en gegrild vlees zullen we tijdens de rest van de
reis nog vaak eten.
De volgende ochtend namen we een taxi naar Samarkand. Omdat we over relatief weinig tijd beschikken en de prijs van een rit met
vier kunnen delen, reisden we steeds met de auto naar de volgende bestemming. SAMARKAND Het was warm, zo`n 30-35gr., een verschil met Moskou dus.Het landschap tussen Tashkent en Samarkand was enigszins anders dan ik het
me had voorgesteld. Geen groene heuvels, wel kwamen we door een vrij droog, dor gebied.
Bij het binnenrijden van Samarkand kwamen we voorbij het Registan en het zijn dan ook de blauwe koepels v.d. moskeeën die wij
hoog boven de stad als eerste te zien krijgen. Pas de volgende dag zouden we dit wereldwonder gaan bezoeken.
Vlak bij ons hotelletje ligt het GURIAMIR MAUSOLEUM. Door dit prachtige gebouw te aanstaren deed ons realiseren dat we in Centraal
Azie waren. Vooral `s avonds wanneer het verlicht wordt straalt het een sprookjessfeer uit als bij `duizend-en-een-nacht`.
Even verderop liggen verschillende concurrerende souvenirwinkeltjes.De dames raakten besmet met het koopjesvirus en we werden zelf bij het onderhandelen van een textielaanschaf uitgenodigd om `s avonds bij haar thuis te komen uiten voor een vriendenprijsje.
Dit werd een unieke ervaring want het bleek om een welgestelde familie te gaan. Haar man had een sokken-fabriekje in de kelder v.h.
grote luxe huis. Breedbeeld-tv en computerspelletjes ontbreken er niet.Het voorgeschotelde eten smaakte en we kregen het gezelschap v.d.
ganse familie en buren, die ook op hun beurt ons uitnodigden voor een rondleiding door hun woonst.Het werd een leuke avond, waar we veel
foto`s hebben gemaakt. In Oezbekistan wou iedereen op de foto. De meeste mensen die we tegenkwamen vroegen er steeds zelf naar om
gefotografeerd te worden.We hebben er dus naar hartenlust foto kunnen maken. Het REGISTAN is misschien wel een van de meest indrukwekkende bouwwerken langs de Zijderoute. Dit monument bulkt v.d. mooie turquoise
mozaïeken. Er staan hier drie wereldberoemde medressa`s op het Registan. De MEDRESSA is een soort vierkant gebouw met een plein
in het midden. Binnen het gebouw (2 of 3 verdiepingen hoog) bevinden zich kleine kamertjes. Nu zijn dat op het gelijkvloers bijna
allemaal souvenirwinkeltjes. De minaretten torenen de lucht in…Enkele staan scheef vanwege vroegere aardbevingen. Samarkand is een grote levendige stad. We verbleven in  het oude stadsgedeelte waar er veel bedrijvigheid heerst. Erbuiten
is alles groter, de straten, de afstanden, de monumenten…Oude stoere bussen en auto`s nog uit de Sovjet-tijden, maar ook karren
voortgetrokken door ezels en pony`s rijden voorbij.
We namen een mini-mini-erg mini busje om een vliegticket te gaan kopen. Deze klus nam bijna een dag in beslag. Organisatie in het kantoor
van Uzbekistan Airways was ver te zoeken. Betalen kon enkel in cash in de lokale munt SUM. Aangekomen in de Nationale Bank van Oezbekistan
werd ons geduld nog maar eens op de proef gesteld. Er ontbrak voldoende cashgeld en het computersysteem viel ook nog eens uit… De volgende ochtend stond onze chauffeur klaar die ons zou brengen naar Bukhara, zo`n 260km in oostelijke richting.Toen we wouden
vetrekken verdubbelde hij plots de overeengekomen prijs.We lieten ons niet kennen en uiteindelijk kwamen we tot een overeenkomst om
halverwege een andere taxi te nemen, betaald door de eerste. Op die manier zou hij minder ver moeten terugkeren. BUKHARA Het is de meest authentieke stad van Oezbekistan. Hier heerst de sfeer van een oude woestijnstad. De temperatuur lag hier nog een
paar graden hoger dan in Samarkand. Mijn maag lag ondersteboven en protesteerde. De lange rit via een hobbelige weg had er geen goed
aan gedaan, rusten was de boodschap.
`s Anderendaags lieten we ons onderdompelen in de sfeer van het oude stadsgedeelte. Precies een decor uit de Middeleeuwen. In de
12de eeuw was de KAYLAN-MINARET (47m hoog) het hoogste gebouw ter wereld. Deze toren doorstond latere aanvallen en oorlogen.
De toren kreeg de bijnaam `toren des doods`,omdat er vroeger ontrouwe echtgenotes vanaf gesmeten werden!
De hele oude binnenstad van Bukhara is werelderfgoed. Het fort `DE ARK` domineert het stadscentrum. Er is ook nog een paleis,
moskee en gevangenis. We slenterden door de oude smalle steegjes op zoek naar de `CHAR MINAR`. Dat is een v.d. meest
fotogenieke gebouwen v.d. stad kenmerkend door z`n vier torentjes.
LAB-L-HAUZ is een plein rond de vijver in het centrum v.d.stad. Een oase van rust temidden dit prachtige openluchtmuseum. Het landschap tussen de verschillende steden onderling is niet interessant. Op weg naar Khiva kwamen we voorbij een vlakke woestijn
met lage dorre struiken en rijen telefoonpalen.
Een onveilig gevoel in Oezbekistan is ons nooit overkomen.Als toerist werden we regelmatig aangesproken door mensen die een paar
woorden Engels kennen. De Oezbeken zijn erg vriendelijk. De oude bevolking heeft veel meegemaakt;WII, het communisme, kapitalisme en de Russen. Sinds de onafhankelijkheid in 1991 zijn de leefomstandigheden er niet op verbeterd. President Karimov bleef sindsdien altijd
aan de macht en houd er een communistische ideologie op na. De verst afgelegen stad die we bezochten was KHIVA.
We werden erheen gebracht met een DEAWOO NEXIA, vrijwel het enige niet-Russische automerk dat rondbolt in Oezbekistan. Deze Japanese
constructeur heeft blijkbaar een fabriek hier. Op andere automerken moet zodanig veel taxen betaald worden dat er hier bijna
niets anders dan Russische en Japanse wagens rondrijden.
KHIVA is een ommuurde vestigingsstad in de woestijn op de grens met Turkmenistan. Binnen de stadswallen wonen nog maar weinig mensen.
Wel was er een kapper die veel werk had.Ikzelf was ook toe aan een knipbeurt. De voorbijgangers vonden het blijkbaar een attractie
waardoor iedereen me bleef aanstaren.
Niet alleen de kapper maar vooral het groot aanbod aan moskeeen met miniaretten zal me hier bijblijven.
Met de zonsondergang op de stadsomwallingen kwam een betoverend kleurshouwspel te voorschijn.Het had iets van het zandsculpturen-
festival….prachtig. We namen de TROLLEY-BUS naar de luchthaven van Urgench (zo`n 25km verder). Deze elektrisch aangedreven bus volgt het langste
traject ter wereld.
Met een klein vliegtuigje van Uzbekistan Airways vlogen we van Urgench in het Oosten v.h. land helemaal terug naar Tashkent, waar
we onze rondreis gestart waren. In TASHKENT gingen we een nieuwe visa-kaart ophalen voor Robert. De hoofdstad van Oezbekistan is groot en weinig interessant.
Brede boulevards en statige Sovjet-gebouwen worden afgewisseld met parken en vijvers. De CHORSU-markt is erg levendig en van hier
namen we de METRO om te stad te verkennen.Het station is een typisch voorbeeld van de betere Sovjet-tijden, hoge plafonds met
mooie beschilderingen. Dezelfde dag nog reisden we naar ANDIJAN richting de grens met Kyrgistan.
Onze chauffeur zal ons bijblijven. Hij zeeg geen minuut. We hadden een extra lange reisweg voor de boeg, maar die voerde ons
door het mooiste deel van Oezbekistan. Opeens sloeg de vermoeidheid toe bij onze chauffeur. Ondanks de keiharde muziek viel
hij haast in slaap achter het stuur. We wezen hem erop zijn verantwoordelijkheid te nemen, en na verloop van tijd reed hij op
een voorzichtigere manier.Dan stelde hij ons voor om de nacht door te brengen bij hem thuis in Andijan.
Zo gezegd, zo gedaan en aangekomen aan z`n appartement werden we met open armen ontvangen door zijn hoogzwangere vrouw.
Het werd een gastvrij verblijf bij een bevolking die ons voor altijd zal bijblijven omwille van hun hartelijkheid. De volgende dag staken we de grens over naar Kyrgistan.